قرارداد های نفتی

قرارداد های نفتی

انعقاد قرارداد در صنعت نفت به این شکل است که نقشه ها و مشخصات اجرایی طرح تهیه شده و پس از آن اسناد مناقصه منتشر می گردد بدین ترتیب از پیمانکاران جهت شرکت در مناقصه دعوت می شود.

پس از آنکه تمام شرایط پیمانکاران و پیشنهادات مورد برسی قرار گرفت، پیمانکار برتر انتخاب شده و قرارداد با او منعقد می گردد.

برخی از قرارداد های رایج در صنعت نفت به شرح ذیل می باشد:

1. قرارداد های طراحی (E): قرارداد های E، قراردادهایی هستند که تنها مرحله طراحی پروژه را شامل می شود.
2. قرارداد های طراحی و خرید (EP): قرارداد های ( EP ) قرارداد هایی هستند که شامل مراحل طراحی و تامین کالای پروژه می باشند.
3. قرارداد های خرید و ساخت (PC)؛ حالت PC به پروژه هایی تعلق می گیرد که در آن مرحله خرید و ساخت از پیمان کار خواسته می شود. بیشتر پروژه های کشور از این دسته می باشند.
4. قرارداد های (EPC): بسیاری از پروژه های بزرگ صنعهت نفت، به روش EPC می باشد حتی بسیاری از فعالیت های در دست اجرا نیز از طریق این روش انجام می شود. اولویت های پروژه های EPC عبارت است از اعمال کنترل مناسب بر امور و فعالیت های اجرایی و سرعت بیشتر آن می باشد. در این روش عملیات مهندسی، تامین، تدارک و اجرا به طور موازی باهم و در قالب یک قرارداد انجام می شود.

با توجه به این که داشتن اطمینان از قیمت نهایی و تاریخ قطعی اتمام کار یکی از نیازهای مهم بازار امروزی به ویژه پروژه‌‌هایی که توسط بخش خصوصی یا به طریق فاینانس انجام می‌‌شود است، اجرای پروژه به صورت  EPC، اطمینان بیشتر از  زمان اتمام کار و قیمت تمام شده را فراهم می ‌نماید.

نام این روش ( EPC )  برگرفته از حروف اول سه کلمه ذیل می باشد:

1. مهندسی ( Engineering )
2. خرید (Procurement)
3. ساخت (Costruction )

میان مراحل اجرایی این نوع از قرارداد ها، بخش E از اهمیت بسیاری برخوردار است چرا که بخش E   وابستگی بسیاری با توان اجرایی تیم پیمانکار دارد.

قرارداد های نفتی

قرارداد های مشارکتی

این نوع از قرارداد ها را می توان به دو دسته ذیل تقسیم نمود:

1. موافقت‌‌نامه‌های مشارکت در تولید که به موجب آن، شرکت خارجی متعهد می شوند تا مالیات را پرداخت نموده و در برخی موارد بهره مالکانه نیز متعهد به آموزش نیروی انسانی و مشارکت دولت میزبان می گردد.
2. مطابق این نوع از قرارداد های مشارکت، شرکت عامل و کشور میزبان در سود و خطر پذیری توافق نامه های نفتی سهیم می باشند. اما میزان مشارکت در انعقاد موافقت نامه ها ی امتیاز متفاوت بوده و دولت در تولیدی که بر اساس قرارداد باشد سهیم خواهد بود.

قرارداد های خدماتی

از دیرینه ترین اشکال روابط قراردادی میان افراد و جوامع، قراردادهای خدماتی نام دارد که به سه دسته تقسیم می شود.

قرارداد های صرفا خدماتی

این دسته از قرارداد ها کاربردی در فعالیت های اکتشافی نداشته و تنها کاربرد آن در تلاش های تولید می باشد. پاداش این قرارداد ها بهای مقطوع، مشخص و نقدی می باشد.

گاهی برای اینکه انگیزه سرمایه گذار بیگانه برای ارائه خدمات بهتر افزایش پیدا کند امتیازاتی مانند خرید قسمتی از تولید در قرارداد پیش بینی می شود.

نوع ساده تر آن به این حق الزحمه ای مشخص می باشد و هیچ سهمی از تولید نفت پیش بینی نمی شود.

قرارداد های ریسکی خدمت

کاربرداین نوع قرارداد ها مربوط به کشف میادین نفت و گاز می باشد. اصولا در این نوع قرارداد ها، کمتر به مسائلی مانند مالیات و بهره مالکانه پرداخته می شود. هنگامی که کشفی صورت نپذیرد قراردا به خودی خود منتفی می گردد. اما در صورتی که نفت یا گاز کشف گردد، شرکت ملزم به رساندن این نفت به مرحله تولید می باشد.

به هر تقدیر، تمامی تولید در اختیار کشور میزبان خواهد بود و شرکت عامل نیز مطابق شرایط قرارداد از مبالغی برخوردار خواهد شد.

قرارداد های بیع متقابل

مطابق با این قرارداد ها مواردی از جمله نصب تجهیزات، راه اندازی و انتقال فناوری بر عهده سرمایه گذار قرار خواهد گرفت و پس از راه اندازی پروژه آن را به کشور میزبان واگذار خواهد نمود.

به دلیل آنکه بازپرداخت اصلی و سود سرمایه گذاری از محل نفت خام و فراورده های آن صورت میگیرد، این نوع قراردادها نیز در دسته قرارداد های خرید خدمت قرار می گیرند.

این نوع قرارداد ها در کشور هایی اجرایی می شوند که مطابق با قانون آنها هرگونه مالکیت بخش خصوصی و یا خارجی بر صنعت نفت منتفی باشد.

در صورت نیاز به مشاوره در خصوص تنظیم قراردادهای داخلی و بین المللی،با وکیل متخصص در این امر با شماره ٠٢١٢٢٢٢٧۵۵١ تماس حاصل فرمایید.

سروش سلامیان وکیل پایه یک دادگستری مرکز