قرار منع تعقیب
تمامی پرونده ها در دادگاه، مورد برسی قضات قرار گرفته و در خصوص آن ها رای صادر می شود. آرا صادره توسط دادگاه در دو قالب حکم و قرار هستند. در صورتی رای صادر شده توسط دادگاه حکم می باشد که در رابطه با ماهیت دعوی بوده و یا قاطع دعوا باشد. یعنی پس از صدور حکم جریان و روند رسیدگی به پرونده متوقف گردد.
ختم دعوا در دعاوی حقوقی به صورت فصل خصومت بوده و در دعاوی کیفری نیز سبب تعیین مجازات و میزان آن، خواهد گردید. حکم تنها توسط قاضی صادر می شود.
یکی دیگر از اشکال آرای صادره توسط محاکم به صورت قرار می باشد. قرار اثری موقت داشته و کاربرد آن برای یک محدوده زمانی مشخصی می باشد. مطابق با قانون آیین دادرسی مدنی، در صورتی که رای صادر شده از دادگاه نسبت به ماهیت دعوا نبوده و قاطع آن نباشد، قرار خواهد بود. بنابر این هر رایی که در دادگاه صادر می شود، اگر دارای خصوصیات حکم نباشد، قرار است.
لازم به ذکر است که حکم تنها توسط قاضی صادر می شود اما قرار می تواند توسط قاضی، دادستان، دادیار و امثالهم صادر شود.
قرار منع تعقیب
قرار های مقدماتی
قرارهایی هستند که جهت آماده کردن مقدمات صدور حکم و همچنین رسیدگی به دلایل اصحاب دعوی صادر می شوند، این قرارها به قرار اعدادی نیز معروف هستند. از انواع این قرار ها می توان به قرار برسی اصالت کالا، قرار ارجاع به کارشناسی و … اشاره نمود.
قرارهای نهایی
قرار هایی هستند که پایان یافتن انجام تحقیقات مقدماتی را سبب گردیده و منجر به بایگانی شدن پرونده و یا ارسال آن به دادگاه می گردد. قرار نهایی قراری است که سبب خروج دعوا از چرخه رسیدگی و یا انتقال آن از مرحله ای به مرحله ی دیگر می شود. قرار مزبور در رابطه با وقوع جرم و دلایل آن اظهار نظر می کند.
با توجه به اینکه تعریف مشخص و دقیقی از قرار نهایی، توسط قانونگذار پیش بینی نشده است، شاهد اختلاف نظر هایی در این موضوع که چه قرار هایی جز قرار نهایی هستند، می باشیم. از نظر عده ای تنها قرار جلب به دادرسی و موقوفی تعقیب و قرار منع تعقیب را میتوان قرار نهایی دانست. عده ای دیگر علاوه بر قرار های مزبور قرار عدم صلاحیت را نیز قرار نهایی می دانند.
قرار های نهایی دادسرا
- قرار منع تعقیب
- قرار بایگانی پرونده
- قرار موقوفی تعقیب
- قرار توقف تحقیقات
- قرار جلب به دادرسی
قرار منع تعقیب
صدور قرار منع تعقیب توسط بازپرس و یا دادیار به این معناست که از نظر مرجع رسیدگی کننده دلایل کافی برای انتساب جرم به متهم وجود ندارد و یا اصلا موضوعی که بابت آن شکایت مطرح گردیده است بر طبق قوانین جرم تلقی نمیشود.
به عنوان مثال شخصی شکایتی را مبنی بر کلاهبرداری علیه شخص دیگری طرح می نماید اما قادر به اثبات مانور متقلبانه متهم نمی باشد و عدم تقلب و فریب برای دادگاه محرز می شود. در این موارد اگر اتهام دیگر بر اقدامات شخص منتسب نشود، دادسرا قرار منع تعقیب را صادر خواهد نمود.
موارد صدور قرار منع تعقیب
جرم نبودن عمل اولین مورد صدور قرار منع تعقیب می باشد. یعنی این عمل جرم انگاری نشده باشد . و یا عمل جرم بوده باشد اما در پرونده تحت رسیدگی ارتکاب پیدا نکرده باشد . مانند اتهام آدم ربایی در مواقعی که عاقل و بالغ بودن فرد و نیز تصمیم شخصی او برای رفتن با متهم محرز گردد.
دومین مورد در صدور قرار منع تعقیب مربوط به پرونده هایی است که موضوع آن جرم بوده اما دلایل کافی برای انتساب آن جرم به متهم وجود نداشته باشد. مانند پرونده ی قتلی که مقتول وجود دارد اما تحقیقات نشان دهنده این است که متهم مرتکب این جرم نشده است.
اعتراض به قرار منع تعقیب
در قانون آیین دادرسی کیفری در نظر گرفته شده تا اعتراض به قرار منع تعقیب امکان پذیر باشد. افرادی که مقیم ایران هستند برای اعتراض به قرار منع تعقیب صادره از دادسرا مهلتی ده روزه داشته که این مهلت برای افراد مقیم خارج یک ماه از تاریخ ابلاغ می باشد.
مطابق ماده 274 قانون آیین دادرسی کیفری در صورتی که اعتراض شاکی توسط دادگاه موجه دانسته شود، می تواند قرار جلب به دادرسی صادر نموده تا پرونده به دادسرا اعاده شده و تحقیقات لازم تکمیل گردد. در غیر این صورت قرار مورد تایید قرار خواهد گرفت که این نظر قطعی بوده و قابل اعتراض نمی باشد.
در صورت نیاز به مشاوره در خصوص صدور قرار منع تعقیب و موضوعات پیرامون آن، با وکیل متخصص در این امر با شماره ٠٢١٢٢٢٢٧۵۵١ تماس حاصل فرمایید.
سروش سلامیان وکیل پایه یک دادگستری مرکز
بدون دیدگاه