مالکیت معنوی
پیچیدگی نهادی حقوق بین الملل ورزش در زمینه حل و فصل اختلافات باعث سردرگمی میشود. در سال‌های اخیر، این سردرگمی با محو شدن تفکیک بین ورزشکاران حرفه‌ای و غیر حرفه ای مضاعف شده است. به لحاظ تاریخی هر یک از گروه های ورزشکاران حرفه ای و غیر حرفه ای، رژیم حقوقی خود را ایجاد کرده است ولی این امر در حال تغییر می باشد. برای مثال، نهضت المپیک ابتدا محدود به رقابت بین ورزشکاران غیر حرفه ای بود، اکنون به نحو روز افزونی بر فعالیت‌های ورزشی ورزشکاران حرفه‌ای تاثیر گذار است. لذا بیش از همیشه از یک طرف تداخل اختیارات و تقارن صلاحیت بین نهادهای ملی و فدراسیون های بین المللی نظیر فیفا و از طرف دیگر بین کمیته بین‌المللی المپیک و کمیته های ملی المپیک قواعدی را برای تعیین اولویت می طلبد. نقش دادگاههای ملی نیز در این فرایند مشکل آفرین است.
مالکیت معنوی
تصمیم گیری های سازمانی و حل و فصل اختلافات توسط نهاد ها در چارچوب حقوق بین الملل ورزش بیشتر از این که یک سلسله مراتب جامع را به تصویر بکشد، شبکه های از اختیارات را تشکیل می دهد. قواعد تعیین اولویت در راستای خطوط زیر توسعه یافته است:
نهادهای ملی
سازمان های ورزش ملی دارای مسئولیت اولیه و اصلی جهت جلوگیری و حل و فصل اختلافات سازمانی و اختلافات میان دو طرف میدان بازی هستند و به همین ترتیب در اعمال مجازات ها صلاحیت دارند. اختلاف نظرها بین ورزشکاران و نهادهای ورزشی ذیربط آنان به طور نوعی از طریق آیین بازنگری مدیریتی داخلی توسط یک حاکمیت مستقل یا توسط روشی مرکب از هر دو شیوه فیصله می یابد. به طور کلی نهادهای ملی تابع قواعد فدراسیون های ورزشی ذیربط خود با هر متغیری که ممکن است به موجب مقررات اجباری قوانین ملی تجویز شده باشد، هستند.
فدراسیون های بین المللی
فدراسیون های بین المللی تصمیمات نهادهای ملی را در باره طیف گسترده‌ای از مسائل مربوط به تخلفات میدان بازی و صلاحیت فردی ورزشکاران مورد بازنگری قرار می دهند. داوری، معمولاً اختلافات بین فدراسیون های بین المللی و نهادهای ملی را حل و فصل می کند. عموما اختلافات ناظر بر صلاحیت بین فدراسیون های بین المللی و کمیته های ملی المپیک، توسط خود کمیته بین‌المللی المپیک یا دادگاه داوری ورزش حل و فصل می شوند. نتیجه تصمیمات، معمولاً به نفع فدراسیون های بین المللی است . یک مثال، نظریه مشورتی دادگاه داوری ورزش است که تصمیمات کمیته ملی المپیک را در مورد دوپینگ ورزشکاران، تابع صلاحیت اولیه فدراسیون های بین المللی قرار داد. نهایتاً قواعد منشور المپیک توافق دارند اما در چارچوب فرآیند کلی حقوق بین الملل ورزش، تا حدی معلوم نیست چه زمانی تصمیمات کمیته بین‌المللی المپیک، تصمیمات فدراسیون بین‌المللی را کنار می زند.
کمیته های ملی المپیک
کمیته های ملی المپیک ممکن است در اختلافات ناظر بر شرکت ورزشکاران در رقابت های تحریم شده دخالت کنند. گاهی قوانین ملی، صلاحیت انحصاری کمیته های ملی المپیک را جهت تحریم یک رقابت بین المللی و تشخیص صلاحیت ورزشکاران برای ورود به رقابت می پذیرد. این قوانین گاهی صلاحیت قاعده گذاری کمیته ملی المپیک در زمینه موضوعات خاصی همانند مدت تمرین المپیک، انتخاب شرکت کنندگان و رقابت‌ها را محدود می سازد. اختلافات ناظر و نهضت المپیک در ارتباط با کمیته های سازمان دهی بازی های المپیک معمولاً با مشورت میان کمیته بین‌المللی المپیک و کمیته های ملی المپیک ذیربط حل و فصل میشود.
کمیته بین‌المللی المپیک
کمیته بین‌المللی المپیک به ابتکار خود، طیف گسترده از تصمیمات کمیته های ملی المپیک را مورد بازنگری قرار می دهد. بر اساس قاعده شماره ۲۸ منشور المپیک، کمیته بین‌المللی المپیک، اختیار انحصاری کمیته های ملی المپیک را جهت نمایندگی کشورهای خود در راستای اجرای تعهد خود مبنی بر اعزام ورزشکاران به رقابت های تحریم شده به رسمیت می شناسد. ولی قاعده شماره ۲۷ اختیار تعیین معیارهای صلاحیت و تعیین مسئولیت جهت کنترل فنی و راهبری ورزش های خود به فدراسیون های بین المللی اعطا می کند. معهذا کمیته بین‌المللی المپیک به عنوان داور نهایی اختلافات مربوط به نهضت المپیک اختیاراتی را برای خود محفوظ می دارد.
دادگاه های ملی
اقتدار حقوق بین الملل ورزش با وادار کردن دادگاه های ملی به شناسایی و اجرای قواعد و تصمیمات نهاد های ذیصلاح ملی و فدراسیون های بن المللی شکل گرفته است.
میانجی گری
با توسعه ورزش طی دهه های اخیر و تبدیل آن به یک صنعت بزرگ و پرمخاطب، شاهد پیچیده تر شدن و نیز غامض تر شدن مباحث حقوقی مربوط به آن بوده ایم. باتوجه به شرایط و مقتضیات منحصربفردی که عرصه ورزش داراست، قواعد حقوقی ویژه ای به آن تعلق گرفته است. که آن را در بسیاری از ابعاد، از دادگاه ها و محاکم عمومی متمایز می سازد.
وجود میانجیگری در محاکم ورزشی نوعی مزیت برای ورزش محسوب می گردد که طرفین مشکلات خود را از طریق آن و بدون حضور در مجامع رسمی دادگاهی، با منطق و عدالت میان خود حل و فصل می نمایند.
از دیگر روش های حل و فصل اختلافات ورزشی می توان به داوری اشاره نمود.
بدون دیدگاه